Hayatımın En Güzel Metro Yolculuğu...

Bu akşam iş çıkışı tutturdum "dirseğe kadar parmaksız eldiven alacam" diye. Hava soğuk, işten çıkmışım yorulmuşum ama bir taraftan da o eldivenleri kafaya takmışım. Arkadaşımla beraber satılabilecek bir sürü dükkan dolaştık ama yok. En son bir yerde buldum ama fiyatı pahalı geldi. Pazarlık yaptım ama bir kuruş inmedi adam. Uyuz oldum almadım ben de. İyiki de almamışım, birkaç dükkan yanında aynı eldiveni istediğim fiyata buldum ve aldım. 

Soğuktan donmuş bir şekilde metroya indik. İstasyondaki metro dolu, ayakta gitmeyelim diye diğerini bekledik. Metro geldi, hemen bindik. Karşımızdaki koltuklara üç tane genç çocuk oturdu. İkisinin gitarı var. Gitarları kılıflarının içinde. Gençler, metro daha hareket etmezken gitarın kılıfını aralayıp tellerini tıngırdatmaya başladılar. Ben de içimden "herhalde çalmayı yeni öğreniyorlar o yüzden pek hevesliler" diyorum. Bu arada vagon tıklım tıklım doldu. Yerimi bir amcaya verip ayakta kaldım.

Tam metro hareket ettiki o gençler bir anda gitarlarını çıkarıp şarkı söylemeye başladılar. Yolcularda önce bi şaşkınlık, sonra da gülümseme. Öyle güzel çalıp, öyle güzel söyledilerki, önce tuhaf tuhaf bakanların bile sonradan hoşuna gitti. Gençler ilk şarkılarını bitirdikten sonra vagonda büyük bir alkış koptu. Çocuklardan biri gayet saygılı bir şekilde "rahatsız olan var mı?" diye sordu. Herkes halinden gayet memnun. Müzikten, hele hele metroda çalan canlı bir müzikten kim rahatsız olabilirdi ki?? 

Gençler yol boyu şarkılarına devam ettiler. Bir anda kendimi onlarla birlikte "Sana bennn, şiirler sözler büyüttüm, sana ben baharlar yazlar büyüttüm, sana ben hummalı gizler büyüttümm, söyyyyleeeyeeemedimm" derken buldum.

Seda benden bir durak önce inecek olmasına rağmen, boşver inmeyelim dedi. Ben de inmedim ve son istasyona kadar şarkı söyleyerek ve gitar dinleyerek gittik. Sonra da hiç inmeden gerisin geri döndük :) 

Bir ara Seda'ya dönüp: "Kızım bu çocuklar hayatta aç kalmazlar" dedim. Doğru valla dedi. Hem sesleri güzel, hem müzik aleti çalıyorlar, hem de medeni cesaretleri var. Helal olsun valla dedik.

Gençler son istasyona kadar 6-7 şarkı söyledi. Vagondaki yolcular çocukları tebrik edip üç beş para verdi. Ben de bizim taraftaki yolcuların paralarını toplayıp çocukların önündeki gitar çantasının üzerine bıraktım. Hasılat fena sayılmazdı :)

Belki de bu soğukta "tırım tırım dirseğe kadar parmaksız eldiven" aramasaydım, pazarlık yaptığım adam eldivenleri istediğim fiyattan vermemek için direnmeseydi, ben illa o eldivenleri bulucam diye inat etmeseydim, oturalım diye istasyondaki metronun yenisini beklemeseydik ve en önemlisi o vagonda olmasaydık böyle bir anı yaşayamayacaktık.

Bazı şehirlerde yaşayanlar böyle şeylere alışkınlardır belki. Sokak çalgıcılarını da çok görmüşüzdür ama ben neredeyse hergün metroya biniyorum ama ilk defa Ankara metrosunda canlı müzik eşliğinde keyifli bir yolculuk yaptım. 

Not: Sedacım senin beğendiğin şarkıyı Orhan Ölmez söylüyormuş. Şarkının adı da Bensiz Aşka Doyma.