Anne Eli Değmiş Güzellikler Eskimez

Baba evinin en sevdiğim bazen de en kızdığım tarafı her tarafta eski(meyen) eşyaların olması.. Bizim eski/modası geçmiş gördüğümüz çoğu eşyanın aslında ne çok yaşanmışlığı varmış da ondan duruyormuş. 

Bu örtüler vitrinde geniş bir borcam ararken çıktı karşıma.. Meğerse annemin çeyiziymiş. 15-16 yaşlarındayken dikiş kursunda işlemiş. Yani tamıtamına 60 yıllık örtüler.. Bir an aklıma şu an 15-16 yaşlarında olan nesil geldi. O zamanlar eli iş tutanların yerini şimdilerde tablet/telefon tutanlar aldı ne acı.. 

Oysaki bu örtüler kim bilir ne hayalleri de birlikte işledi.. Ne çok hatıraya tanık oldu serildiği yerlerde.. Bu örtüleri görünce kendime de kızdım. Annem bir bavul dolusu çeyiz koymuştu bana evlenirken. Hepsi el emeği göz nuru olan şeyler. Aman ya bunlar da ne, sevmiyorum ben öyle danteldi örtüydü falan deyip istememiştim. Kullanmasan da gene de dursun kızım deyip yollamıştı evime. 

Düşündüm de şimdilerde çoğumuzun evini markalar süslerken ve her ev tornadan çıkmış gibi pudra pembeler mint yeşiller ile bezenirken meğerse dipte köşede hatıraları ile bizi bekleyen ne güzellikler varmış.. Marka olan eşyalar ancak satın alındıktan sonra bir hatıra yaratabilir. Ama el emeği göz nuru olan eşyalar öyle mi? Her ilmeği değerli.. 

Bundan sonra gardırobun üzerine kaldırdığım çeyizlerimi açacağım ve asla modası geçmeyen "anne eli değmiş" ne varsa kullanacağım. Hatta becerebilirsem kızıma da saklayacağım.. 

Bu arada, bu paylaşımı ilham kaynağım Cafenohut'un bir yazısı sayesinde gün yüzüne çıkardım. İyi ki var kendisi. 

Kıymet bilenlerinizin çok olması dileğiyle..