Aşure Deyince...

Üniversitede öğrenciyken, bodrum katında bi evde oturmuştum bir sene. Çok saygın bir semtte, güzel bir apartman. Komşularımız jet sosyete denecek türden. Zengin, kültürlü, eğitimli insanlar.

O zaman da yine aşure ayıydı sanırım. 


Komşularımızdan biri bize plastik yoğurt kabının içinde aşure getirmişti. Ev arkadaşım "Aşure yoğurt kabında mı getirilir? Köpekler mi doğurdu bizi?" diye oturup ağlamış, tek lokma bile yememişti.

Ne yapacağımı bilememiştim o an. Ben de ağlarsam daha çok ağlayacaktı. Aşureden bi kaşık alıp "Ya zaten şeker yerine pekmez koymuşlar kızım, çok tatlı olmuş yenmiyor boşver ağlama" diye avutmaya çalışmıştım.

Annem çocukluğumdan beri, evimize gelen her aşureden mutlaka yememiz gerektiğini, sevap olduğunu ve asla ziyan edilmemesi gerektiğini söylerdi hep. O gece ev arkadaşım uyuduktan sonra o kapkara aşureyi sırf çöpe dökülmesin, günah olmasın diye ağlaya ağlaya yemiştim.

Öğrenciydik, gurbetteydik, bodrum katındaydık diye yoğurt kabında ikramı uygun görmüşlerdi bize. Allah razı olsun, komşumuz bizi de düşünmüştü ama bi tabağı daha çok önemsemişti.

Önümüzdeki ilk kandilde, kandil simidi alıp, evimizdeki tabaklara pay edip bütün komşularımıza dağıtmıştık ev arkadaşımla. Yoğurt kabıyla aşure getiren komşumuza da götürmüştük. O an mahçup oldu mu olmadı mı bilemedik ama tabağımız geri gelmemişti :)

Aşure mübarek bir ayda inançla yapılan bi tatlıydı. Öyle öğretmişlerdi bize. Aşure ayında mutlaka yapılmalıydıki evin bolluğu bereketi artsın. İkram da çok önemliydi. Annem en güzel kaselerini aşure ayında çıkarırdı meydana. Her tabağın üzerini ayrı ayrı süslerdi. Bir tek tarçın serpmezdi üstlerine, belki sevmeyen olur diye. Özenle hazırlanan aşureleri dağıtmak da hep bana düşerdi.

O zamandan beri bilirimki eğitim, zenginlik başka şey ama görgü bambaşka bişey. Narlı Havuç Rüyasında Meryem'in annesinden bahsetmiştim. 85 yaşındaki yaşlı teyze tabağı boş göndermemek için o yaşında ördüğü patikle lifi koymuştu tabağa.

O gün bugündür nerde aşure görsem ya da yesem aklıma hep o yoğurt kabının içindeki aşure gelir. Biraz içim burkulur, biraz ev arkadaşımı özlerim, biraz da o yılları. Ama özlemediğim tek şey, pekmezle kararmış o aşurenin tadı olur.

Bu sabah annem erkenden kalkıp aşuremizi yaptı. Ben aşureyi sıcakken yemeyi sevdiğimden pişer pişmez bol tarçınlı koca bi kase yedim. Sonra da komşularımıza, akrabalarımıza dağıttık. Herkesin kendine göre bildiği bir aşure  olduğundan tarif vermiyorum.

Hepimizin aşuresini Alllah kabul etsin. Evlerimizin bolluğu bereketi eksilmesin.