Masal Gibi Bir Düğün ve Bizim Hikayemiz

Bu postu iki şey yüzünden yazmak istedim, birincisi beni takip eden ve severek okuyan dostlarımla en mutlu günümü paylaşmak, ikincisi söz uçar yazı kalır misali evliliğimi kendi dilimle tarihe kazımak...

İnsanın kendisini anlatması çok zormuş. Başkaları hakkında sayfalarca yazabilirim, yazılara cümlelerce yorum yapabilirim ama iş kendime geldi mi tıkanıp kalıyorum sanki. Hoş bu cümleleri yazarken neyi nasıl anlatacağımı bilemesem de tahmin ediyorumki yayınladığımda baya uzun bir hikaye çıkmış olacak.

Evliliğim, ben de dahil herkesi çok şaşırttığı için bu süreci uzun uzun anlatmak istiyorum..

4 yıl önce tanışmıştık sevgilimle. 2 yıl süren birlikteliğimiz olmuştu. O güneydoğuda şark görevini yapıyordu. Kötü bir döneme gelen zaman, ayrı ayrı yaşanan acılar, üst üste gelen sorunlar bizi birbirimizden ayırmıştı. 

Hani biri girer hayatınıza, herşeyi ile çok seversiniz ve o gitse bile kalbinize çakılır kalır ya, bu da öyle birşeydi. Madem gitmişti, kalbimden de gitsin istiyordum ama olmuyordu. Daha da yerleşiyordu, yüzsüz bir misafir gibi. Gerçi misafirliği de kalmamıştı artık. Baya baya postu sermişti.

Ayrılığımız çok üzmüştü beni.. Çok gözyaşı dökmüştüm. Ona olan sevgim bazı günler yer değiştirip nefrete dönüşse de uzun sürmüyordu bu.

İyi şeyler düşün iyi şeyler olsun mantığını kafama yerleştirmeye çalışıyordum. O dönem okuduğum yazıların, kitapların haddi hesabı yoktur. Yok, olmuyordu. İyi düşünmek onu bana getirmiyordu. Olmuyorsa oldurmanın bir manası da yoktu. Ben de onsuz ama onunla bir hayatı yaşamaya alıştırdım kendimi.

İşten eve, evden işe bir hayatım ve bana terapi gibi gelen bir bloğum vardı. Çoğu arkadaşım yaşadıklarımı bloğumda paylaşmamı beklemiş. Ayrılığa dair içimi dökerim, blogdan bir gönderme yaparım sanmış. Herşeye rağmen ayrılığa, hislerime dair tek bir söz bile yazmadım. Beni bilen bilir, lafımı sözümü çok fazla esirgeyen biri değilimdir. Belki de o yüzden çoğu insan beni üzülmez, kırılmaz, darılmaz sanır. Ayrılık döneminde en çok da kendime küstüm sanırım ve o dönem içime kapandım. Öyle bir verdimki kendimi bloğuma, tüm olumsuzlukları unutuyordum sanki. Eğer bloğumda takipçilerimin ve yayınladığım tariflerimin sayısı arttıysa, bu ayrılık yüzündendir. (Hay Allahım neler yazacakken neler yazıyorum)

Evet ayrı geçen, hiç haber alınamayan ve ümit kesilen 2 yıl.. Ben ondan bihaberken, o benim bloğumu, yazılan yorumlarımı ve hatta hatta işle ilgili şehir dışına gittiğim görevlerimi bile takip etmiş. Güneydoğudaki görevi bitip Ankara'ya dönmüş, birkaç kez işyerime gelip karşıdan bana bakmış ama inadı yüzünden çıkmamış karşıma. Hep bir işaret beklemiş.

Taaki 23 Nisan 2013'e kadar. O gün telefonumu kurcalarken onun viberdeki resmine bakacam diye yanlışlıkla ara tuşuna basınca oldu olanlar. Tuşa basmam ve kapatmam bir olsa da telefonu çalmış. Allahım nolursun çalmamış olsun, çaldıysa da duymamış olsun diye dua ederken pat 1 saat sonra aradı beni. Ekranda numarasını görünce kalbimin nasıl ağzımda attığını, telefonu açarken neler saçmaladığımı inanın tarif edemem.

Ben de bugün seni arayacaktım, ekranda numaranı görünce şok oldum dedi bana. Ya valla yanlışlıkla aradım, resmine bakacaktım desem de o gülmeye devam etti. E beni niye arayacaktın diye sorduğumda, bayramını kutlayacaktım dedi ve havadan sudan konuşmaya başladık. Ankara'ya döndüğünü, herşeyin bildiğim gibi olduğunu falan söyledi. Arkadan gelen çocuk sesi "acaba evlendi mi?" diye beni biraz korkutsa da bi cesaret sordum. Duru'nun sesi mi o diye. (Yiğeni olur kendisi) Evet Duru'nun sesi, kocaman oldu artık dedi de rahat bi nefes aldım.

İşin yoksa bi kahve içelim dediği ve benim de oluuur diye cevap verdiğim an da tarif edemeyeceğim anlardan biridir. 1 saat sonra gelip evden alırım seni dedi. Tamam dedim saate bakmadan. Ne bir nazlanma, ne bir yok bugün olmaz başka bir gün tafrası, hiçbirini yapmadım. Sanki o kadar yıl görüşmeyip üzülen, ağlayan ben değildim. Bir gün önce iş için şehir dışında olduğumdan, o gün evde tembel tembel yatıyordum. Sabah bir kangal sucuk yemiş olmanın vermiş olduğu rehavetle yarı uyuklayan bünyem anında ayıldı. Duş almak için yeteri kadar zamanım yoktu ama buram burum sucuk koktuğumdan emindim. Nasıl hazırlandım, ne giydim, ne sürdüm hiçbirini hatırlamıyorum. (Bi dakka bi dakka ne giydiğimi hatırlıyorum)

Evin önüne gelip beni aradığında aşağıda beni neler bekliyor bilmiyordum. Ya aşık olduğum adam gidip yerine başkası geldiyse, ya kalbim eskisi gibi atmazsa, ya onu görünce ulan kızım bu kadar sene boşuna üzmüşsün kendini aha bak hiçbişey kalmamış dersem diye düşünürken, arabadan inmiş bana bakıp gülerken gördüm onu. Ve bütün olumsuz düşünceler anında silindi ve yine kalbim ağzımda atmaya başladı. 

Sarılıp öptük birbirimizi.. Sanki 2 yıl önce ayrılan biz değildik. Ona söylediğim ilk söz, saçların dökülmüş oldu. Sayende dedi gülerek. Eve yakın bir yerde oturup kahve içtik. Ve geçen zamanı konuştuk eskileri çok deşmeden. Hiç değişmemişsin dedi bana fiziksel görünümüme bakıp. Halbuki çok değişmiştim. Kendime göre olgunlaşmıştım. İçimdeki çocuk bile uslanmıştı.

Geç oldu ben gideyim artık dedim, kalktık ve arabaya bindik. Yolda, daha fazla bekleyecek zamanımız yok Nesli, bi an önce evlenelim dedi. Noluyo ya, bi dur bi olayın şokunu atayım üstümden dememe kalmadan, bizimkiler ne zaman gelsinler sizinkilerle tanışmaya diye sordu. O an ne dediğimi hatırlamıyorum. (Cidden ne demiştim acaba?) 

Evin önüne geldiğimizde vedalaşırken sımsıkı sarıldı bana. Birbirimizden özür diledik. Eve gittim, asansöre biner binmez mesaj attı bana. "Kabul olmuş duamsın benim" diye.. Hani yeni bir ilişkiye başlamanın verdiği bi heyecan vardır ya, aynı o duyguyu yaşadım. Birbirimizi tanıyorduk, seviyorduk, hatta çok da üzmüştük, ama o duyguyu tekrar yaşamak müthiş birşeydi.

Ayrıldığımız dönemde bütün kahrımı çeken iki arkadaşıma gece yarısı haber verdim barıştık diye. Zelişim heyecandan ağlayacaktı nerdeyse. Diğeri de işyerinden oda arkadaşım, sabah odaya girer girmez boynuma atladı.

Öğle tatilinde yanıma geldi, birlikte yemek yedik. Ailene söyledin mi barıştığımızı dedi. Söyleyememiştim daha. Ne kadar üzüldüğümü bildiklerinden nasıl bir tepki vereceklerini bilemiyordum. Korkuyordum açıkçası. 

Kızlarla yapılan danışma kurulundan sonra teyzemi arayıp önce ona söylemeye karar verdim. Teyzem tüm gelişmeleri bildiğinden ve benim üzüldüğüm dönemlere tanık olduğundan çok sevindi. Hemen bu akşam söyle dedi sizinkilere. Kızlarla da aynı kanıya varmıştık ve o gazla eve gidip annemle ve babamla konuşmaya hazır ettim kendimi. 

Öncelikle anneme, yemekten sonra sizinle önemli birşey konuşucam dedim. Hayırdır diye meraklandı. Hayır hayır merak etme dedim. Benimle ilgili bir durum var da dedim. Noldu yoksa ayrı eve mi çıkacaksın diye gözlerini pörtletti. (Bazı zamanlarda ayrı eve çıkacam dediğimi hatırlamış olmalı) Çıkıcam ama tek başıma değil dedim. Baban hayatta müsade etmez, hiç boşuna söyleme dedi. Ya ne eve çıkması, nerden çıktı bu, başka birşey konuşucam sizinle deyip annemin meraklı bakışlarını daha da üzerime çektim. Babamın yanına gidip oturduk. İkisi de merakla ağzımdan çıkacak sözlere bakıyorlardı. 

Nasıl söyleyeyim, nerden başlayayım diye kem küm ederken dan diye söyledim. İkisi de şok oldu. Babamın söylediği ilk söz "2 yıldır aklı neredeymiş?" oldu haklı olarak. 2 yıldır aklı bendeymiş dedim pis pis ama bi o kadar da mahçup sırıtarak. Biz evlenmeye karar verdik, ailesi sizinle tanışmak istiyor dedim. Geçmişin vermiş olduğu tedirginlikle acele karar vermek istemediklerini anlamıştım ailemin. Benim kadar kimse acı çekmiş olamaz, kimse üzülmüş olamaz, ayrı geçen 2 yılı ben sorgulamıyorum, lütfen siz de sorgulamayın dedim. Israrımı ve mutluluğumu görünce sorgulamayı bıraktılar. 

Hafta sonu ailesi geldi ve bizimkilerle tanıştılar. Ben onun ailesiyle o da benim ailemle daha önceden tanışmış olduğumuzdan bizim açımızdan pek sıkıntı yoktu, sadece heyecan vardı. Ama ailelerimiz ilk defa bir araya geliyorlardı. Sıkıntısız bir şekilde onu da atlattık.

O sıralarda Buket iyice ağırlaşmıştı. Evlilik hazırlıkları yapıyordum ama mutluluğumun yarısı buruktu. Bir akşam iş çıkışı eve yanına gitmiştim. Teyzesini yolcu etmeye otogara gitmişti annesi. Onlar gelene kadar Buket'in yanında bekledim yalnız kalmasın diye. Elektrik süpürgeni ben alıcam bak ona göre demişti. Ertesi gün de vefat etti. O alamadı biz aldık ama her evi süpürdüğümde içim burkulur. Allah'tan barıştığımızı gördü ama ne nişanımı ne de düğünümü göremedi.

25 Mayıs'ta aileler arasında nişanımız oldu. Çok yakın arkadaşlarımızı ve akrabalarımızı çağırdık. 29 Haziran'da da kına gecemizi yaptık. 

Herşey çok hızlı geliştiğinden midir, yoksa ayrılığın acısını fena çektiren zamanın bize tanıdığı kıyaktan mıdır bilmiyorum, bütün bu hazırlıklarda büyük aksiliklerle karşılaşmadık. Neredeyse herşey yolunda gitti. 

1 ay içerisinde evimizi tutup eşyalarımızı aldık. Şirin mi şirin bir davetiyeyi birkaç saat içerisinde seçtim. Hayalimde bir gelinlik yoktu ama hayal edemeyeceğim kadar sevdiğim bir gelinliği aldım. Makyözümü düğünden iki gün önce ayarladım. (Buketimin arkadaşı Evrim sayesinde) Kuaförü de makyöz ayarladı. Kısa duvak istiyordum, yarım saat içinde diktirdim. Tacımın çiçeklerini arkadaşımla birlikte seçip, bilmediğim bir yere yaptırdım. Gelin buketimin kurdelasını teyzem bağladı. Az topuklu ve pudra rengi bir ayakkabı istiyordum, tesadüfen bulup aldım. (Gerçi fotoğraf çekilirken çok az giydim. Düğün boyunca spor ayakkabıyla rahat rahat dolandım o da ayrı) 

Derken 1 Temmuz geldi..

Bir günlük düğünü, günlerce anlatabilirim. Sabah kahvaltıdan sonra kuzenim, çok yakın arkadaşım Işıl ve Nalan Abla ile kuaföre gittik. Sonra makyaj falan derken fotoğraf çekimi başladı. Fotoğrafları internetten bulduğum Düğün Klibi diye bir yere çektirdik. Çok tatlı, cana yakın ve profesyonel çocuklar. Sizi asla germiyorlar, oldukça neşeli tipler. Hem fotoğraflarından hem de kendilerinden çok memnun kaldık. Çocuk demişken fotoğraf çekimine 50.Yıl Parkında başladık ve parka girer girmez kalabalık bir çoluk çombalak kafilesi etrafımızı sardı. Biz de "daha evlenmeden çoluk çocuğa karıştık ehehehe" diye başladık gülmeye.

O gün şansımıza acayip bir rüzgar vardı. Benim için hava hoş, gelinliğin içinde üfül üfül gayet güzel geliyor ama diğer taraftan da saçlarım uçuş uçuş oldu. Bir de acıkmak cabası. Allah'tan yanımda karın doyurma, su içirme ve dinlendirme ekibimi getirmiştim.

Eğer düğün günü enerjiniz ve moraliniz yüksek olursa herşey harika gidiyor. Ve bu bir şekilde o gününüzün her anına yansıyor. İkimiz de çok rahat ve mutlu olduğumuz için hiç kasmadık kendimizi. Gelinliğim kirlenecek, saçım bozulacak, makyajım akacak demeden hoplayıp zıpladım.

 Çimenlerin üstüne yayılıp türlü türlü şekle girdim.

"Sen bana bakma ben senin baktığın yönde olurum sevgilim" edasıyla pozlar verdik..

Yıllar önce birlikteyken sevgililer gününde almıştım bu tişörtleri. İkimiz de saklamışız. Önünde fotoğraf çektirmek bizi hem duygulandırdı hem de eğlendirdi.

Akşam 7'de düğünümüz var, saat 7'ye çeyrek var ve biz fotoğraf çektirmeye devam ediyoruz. Annemle babamın hadi nerde kaldınız misafirler salona gelmiştir diye taciz eden telefonları, arkadaşlarımın evde beni beklemeleri, damat tarafının bizden önce eve varıp evde gelini beklemeleri, annemin telefonda kuzenime "Güngöööör seni bunların yanında boşuna mı gönderdik, hadi gelin artık" diye feryatları bizi eğlenmemizden alıkoymadı. Yorulmadık mı yorulduk ama bi o kadar da eğlendik. Ve tek suçlunun damat olduğuna hep beraber karar verdik.

Kına gecesinde arkadaşlarım beni çok güldürdüğünden ağlayamamıştım. Kınada ağlamadım, evden çıkarken çok ağlarım diyordum ama onda da ağlamadım çünkü evden öyle bir çıkışımız vardıki, düğün başlamış gelinle damat ortada yok moduna ailecek geçmiştik. 

Ve sonunda düğün salonuna geldik. Gerçekten de misafirler gelmişti. Herkes öyle mutluydu ki, bana sarıldıkça sevinç gözyaşları dökenler bile oldu. Misafirlerin yanına geçmeden önce apar topar bir şeyler yedik ve ♪♫ Her şey güzel olacak senle olunca ♪♫ söyleme bana aşka doyunca ♪♫ yalnız benim ol ömrüm boyunca ♪♫ her şeyin farklı ♪♫ şarkısıyla düğünümüz başladı..

Bu dakkadan sonrası ışık hızıyla geçti sanki. Eşimin dans ve oyun konusunda pek yetenekli olmadığını kına gecesinde anlamıştım. Dansı sen bana bırak hallederim dedi ve ne olacak bilmeden vurduk kendimizi pistin ortasına. Dans müziğimizi bir gün önce seçmiştik. ♪♫ Yoluna adadım ömrümü ben sensiz olamam ♪♫ şarkısı bizim için ne kadar romantizm doluysa, eminim bizi seyredenler için de bir o kadar eğlenceli olmuştur. Çünkü nasıl komik dans ettiğimizi biz bile fark ettik. 

Bazı yörelerde, gelin çok oynamaz ayıptır derler. Öyle çok oynadımki, pistten inmedim. Gelinliğim rahat ve ayağımda spor ayakkabı olduğundan bolcana halay çektim, göbek attım. Heleki bizim oranın dik halayında gakkoşlarla beraber pisti doldurduk.

Düğünden önce arzuladığım tek şey, nikahımızın aynı gün kıyılmasıydı. Şükür oldu. Nikahımız düğünümüzde kıyıldı.

Nikah şahidim çok değer verdiğim ve bir o kadar da saygı duyduğum eski(meyen) müdürüm Zehra Hanımdı. Kendisinin bana şahitlik etmesi benim için ayrı bir gururdur.

Nikahtan sonra malum takı olayı ve düğün pastası başladı.

Babalar kızlarına çok düşkündür. Kızları da babalarına. Hele de en küçükseniz, hiç büyümezsiniz..

Memleketten gelen akrabalarımız, dostlarımız, yakınlarımız, kuzenlerim, arkadaşlarım, kardeşlerim, yiğenlerim, tüm sevdiklerim yanımdaydı. 

Arkadaşlarım Orhan, Kristell ve Evrim İngiltere'den kalkıp geldiler. Geçen sene Buket'le Orhan ve Kristell'in düğününe İngiltere'ye gitmiştik. Onlar da benim düğünüme minik kızları Lia Kevser ile birlikte geldiler. Şehir dışından gelen kuzenlerim, arkadaşlarım, kadim dostlarım hepsi beni öyle mutlu ettilerki..



Sadece kötü günde değil, güzel günlerde de insan sevdiklerini yanında görmek istiyor. İş arkadaşlarım da bu mutlu günümde beni yalnız bırakmadılar.

Her zaman yanımızda olan annelerimiz ve babalarımız...

Düğün diyoruz ama o bile mutlu ederken hüzünlendiriyormuş insanı onu anladım. Kınada ve evden çıkarken ağlamayan ben, düğün bitip de vedalaşırken anneme sarıldığımda başladım ağlamaya.. Çok zordur o an derlerdi, doğruymuş. Sevdiğinize bile gitseniz anneden, babadan, kardeşlerden ayrılmak çok zormuş. Yine de hem ağlarım hem giderim dedim.

Bazen aynı yöne farklı gözlerle bakıyor olsak da şairin de dediği gibi "Önemli olan bir omuza yaslanmak değil, o omuzda yaşlanmaktır." Tek dileğimiz; sağlıklı ve huzurlu bir ömürü birlikte geçirmek, maşallah dediğimiz aşkımızın her geçen gün katlanarak büyümesi..

Düğünümüzde gösterilen slayt gösterisini ben hazırlamıştım. Düğüne kadar kimselere göstermedim.  İşte bu da bizim hikayemiz..

Geriye dönüp düğünüme baktığımda, keşke şu da şöyle olsaydı diyebileceğim hiçbir şey yok. (Sadece gelme imkanı olamayan birkaç yakınımın ve Buketimin yanımda olamaması dışında) Herşey o kadar güzeldi ve o kadar içime sindiki. Allah herkese gönlündekinden daha da güzel bir düğün yaşatsın. Bunu yürekten diliyorum..

Defalarca izlesem de seyretmekten bıkmayacağım birşey vardı. O da Selvi Boylum Al Yazmalım filmi. Şimdi ona düğün videomuz da eklendi. Evimize her gelene bıktırana kadar izletiyorum. 

Ve bu yaşadıklarımdan şunu anladım, birşey hakkınızda hayırlıysa her ne olursa olsun gelip sizi buluyor. Kaderin önüne geçilemiyor. İşte o zaman gerçek mutluluğun ne olduğunu anlıyorsunuz.

Ara sıra soruyorum eşime, viber olmasaydı nolacaktı diye. Ve her defasında aynı cevabı alıyorum. "Başka bir işaret gelecekti."