Nolur Artık Bu Vatan; Şehidimizin Kanıyla Değil, Yaşayan Canlarıyla Sağolsun!!

Hepimizin yüreği yanıyor günlerdir, aylardır, hatta yıllardır...  

Tanımadığımız, sesini bile duymadığımız şehitlerimizi gördükçe nasılda içimiz parçalanıyor, gözyaşı döküyoruz. Bizim bu kadar içimiz yanarken, oğlunu dualarla gönderip bayrağa sarılı tabutuna sarılan analar ne yapıyor kimbilir. Sağsalim dönüşünü bekleyen eşler, sevgililer, kardeşler, yetim kalan çocuklar nasıllar acaba? Acısını da gözyaşını da içine gömerken "yine de vatan sağolsun" diyen babaları ne teselli eder bundan sonra?

Evet. Bundan sonra...

Biz bugün Ahmet asker, Volkan polis için üzülüyoruz, acılara ortak oluyoruz. Sonra hayatlarımıza (maalesef) devam ediyoruz. Oysaki şehitlerimizin sönen ocakları bir daha eskisi gibi yanmıyor, yanmayacak. O geride bıraktıklarının gözleri, yaşadıkları sürece yaşlı kalacak. Çünkü kim ne derse desin "ateş her zaman düştüğü yeri yakacak".

Bugün Ankara'da Kızılay meydanında şehitlerimiz için binlerce insan toplandı. Biz de oradaydık. Yollarda geçen her arabanın, her taksinin camında Türk Bayrağımız asılıydı. Kornalar çalındı, teröre lanet edildi. Türk Milletinin gücünü ve bütünlüğünü görsünler diye hainlere, kalleşlere meydan okuduk. Keşke evimize, işyerimize Türk Bayrağı asmaktan, teröre lanet etmekten, meydanlarda birlik olmaktan daha fazlası gelebilse elimizden.

Artık ne yapılacaksa yapılsın. "Acaba kara haberi gelecek mi?" diye korkmasın bekleyenler. Gencecik canlar toprağa değil, sevdiklerinin sıcacık koynuna girsin. Analar buz gibi mezar taşlarını değil, oğullarının ak pak alınlarını öpsün. Davullarla zurnalarla gönderildikleri gurbetten, yine davullarla zurnalarla karşılansınlar.

Tüm şehitlerimize Allah'tan rahmet, geride kalan ailelerine sabır ve baş sağlığı, vatanı için görev başında olan herkese de Allah'tan kolaylık diliyorum.