Anneni Daha Çok Anladığın, Hatta Anneni Artık Anladığın Bir Şeymiş Annelik…

Öncelikle Allah tüm anneleri ve yavrularını hem bu dünyada hem de öbür dünyada korusun, isteyen her kadına da anneliği hayırlısıyla nasip etsin inşallah..

Ne zaman annemin benim için yaptığı her hangi bir şey bana tuhaf gelse annemden hep aynı şeyi duyardım: “Anne ol ki göresin!”

Allah Allah anne olunca noluyor ki acaba diyordum. Ne değişiyor ki?

                                     ♥

Bir kere kafa normal çalışmıyormuş artık. Ve en ilginci normal çalışması beklense bile bundan sonrası için mümkün değilmiş. En sabırsızı bile sabırlı yapıyormuş annelik. Uykusuzluğa asla dayanamam diyeni bile hizaya getiriyormuş. Gece birkaç saat uyumayla (o da bölük pörçük) tüm günü çılgın bir tempoyla geçirmeyi sağlatıyormuş.

Annenizin sık sık size söylediği “Kurban olurum” cümlesi artık itici gelmiyormuş. Hatta siz daha fazla söylemeye başlıyormuşsunuz bu cümleyi. O minicik ağız, küçücük tabaktaki ufacık porsiyonu bitirince üzerinizden fil kalkmış gibi oluyormuş. Pırt yaptığında dünyanın en güzel senfonisini duymuş gibi gülümsüyor, kakasını yapınca  “Yaşasııııın sindirim sistemi çalışıyor” diye seviniyormuşsunuz içten içe. Tartıya çıktığınızda fazla gelen kilolarınız sizi ne kadar üzüyorsa, onun aldığı gramlar “Olleyyy” diye sevinmenize yetiyormuş.

Kaç yaşında anne olursanız olun, bebeğiniz doğduğunda siz de yeniden dünyaya geliyormuşsunuz. Onun ayı kadar ay, yaşı kadar yaş yaşamış oluyormuşsunuz.

                                     ♥

Anne olan arkadaşlarınıza, her fırsatta kafanızdaki deli soruları bir bir soruyor, hele ki acemilik de varsa, soruların ardı arkası kesilmiyormuş. Çocuksuz arkadaşlarınıza bir yerden sonra artık çekilmez geliyormuşsunuz.

Google hazretleri neredeyse tamamen size ve bebeğinize hizmet ediyormuş. Yüzlerce bilgiyi ve yorumu eleyip en işinize yararları bulmak her kişinin işi değilmiş.

Eskiden evde yemek olmaması çok büyük sıkıntı yaratmazken, bebek olunca “Acaba ne pişirsem de cellocan da yese?” diye sorularla geziyormuşsunuz tüm gün. Yemekler daha yağsız ve tuzsuz, buna rağmen sofralar daha neşeli ve kalabalık oluyormuş. Çünkü bir bebekle sofraya oturmak, en az 10 kişinin talan ettiği masaya bedelmiş.

Evler daha sade ama bir o kadar da dağınıkken bile, oyuncak sepetini gün içerisinde 25 defa, çekmecelerin içindekileri 15 defa yerleştirmek yormuyormuş artık.

Küçülmüş kıyafetleri kaldırırken öpüp koklamanın, birkaç damla gözyaşına sebep olmasıymış.

Televizyon kumandasında, gözlük kabında, terliklerde ne bulduklarını anlamaya çalışmakmış annelik.

                                     ♥

Yavrusunu emziren, anaçlık yapan kedi ya da köpek videosu izlemek salya sümük ağlatmaya yetiyormuş.

Sokakta yavrusuyla dilenen dilencinin önündeki biberonun içine çaktırmadan bakıp “Acaba içindeki anne sütü mü? Anne sütüyse fazla beklemez, bakteri üremeden içirse bari bebesine” diye kafadaki deli sorularla para vermekmiş her dilenciye.

Eşini daha çok sevmekmiş. Önce Allaha, sonra da sevdiğin adama şükretmekmiş.

Daha 11 aylıkken, 4 yaşına geldiğinde kreşte müsamere yaptıklarını, oyun bitince sahnede izleyenleri selamladığını ve senin onu Oscar almış gibi ayakta alkışlarken gözyaşlarına boğulduğunu hayal etmekmiş. Hatta bu hayali kurarken bile gözlerinin dolmasıymış.

“Ya yetemezsem?” korkusunu hep içinde taşımakmış. “Ya bana bir şey olursa yavrum napar?” paranoyasıyla birlikte yaşamayı öğrenmekmiş.

İçgüdüsel şeyler dışında, öğrenilen de bir şeymiş annelik.

Evde faydalı aktivite yaptıracam diye Montessori’yi yalayıp yutmakmış.

                                     ♥

Her gün fotoğraflarına bakıp, hiç büyümeyecek sandığını büyümüş bulmakmış.

Başkalarının uyuz davranışlarını artık görmezden gelmekmiş annelik. Allahtan daha çok korkmak, “Aman kötülük gelmesin” diye belaya bulaşmamakmış.

Nazara inanmak, kem gözden sakınmak, kendin severken bile okuyup üflemekmiş annelik..

Uyutmaya çalışırken “Nolursun uyu” diye dua etmek, uyuduğunda yatağına koymaya kıyamayıp kucağında kokusunu içine çekmekmiş.

Dişi çıktığında “Acaba duymayan kalmış mıdır?” diye merak etmekmiş.

Kimsenin anlamadığı, sadece ikinizin arasında olan bir dille anlaşmakmış.

İlk söylediği kelime “Baba” olduğunda önce içerlenmek, sonrasında “Olsun konuştu ya” diye sevinmek, devamında yine içerlenmekmiş.

Lambadan cin çıksa ve bir dilek hakkın var dese “Sadece 1 gün hiç uyanmadan uyumak istiyorum”u dilemek ve hemen sonrasında “Yok yok vazgeçtim, yavrum hiç uyanmadan uyusun” diye çevirmekmiş.

                                     ♥

Peki bütün bunları yaparken kolay mıymış annelik?

Zormuş.. Hem de zorluğu tarif edilemeyecek bir boyutta zormuş.

Yine de bütün zorluklara rağmen, her an varlığı için şükretmek ve her gün yenileyen bir enerjiyle serüvene devam etmekmiş.

Anneni daha çok anladığın, hatta anneni artık anladığın bir şeymiş annelik…