Minik Mucizem..

Vay anasını.. Ben gideli 8 ay olmuş.. Biraz daha yazmasaydım blog balkabağına dönüşecekti yeminle. Yıl bitmeden yazmak icap eder, blog arkadaşlarım merak eder, halimi hatırımı soranlar bir cevap bekler diyerekten yazayım dedim..

Yokluğumun haklı belki de en hafifletici sebebi: “Ben anne oldum.” :)

Üç kelimeli bir cümlenin içinin bu kadar dolu olmasından mıdır yoksa tarif edilemeyecek duyguların ve yaşantıların tarif edilmeye kalkılmasının zorluğundan mıdır bilmiyorum yazmakta zorlanıyorum. Bu öyle malzemeleri yazıp, yapılışı anlatılacak bir şey değilmiş maalesef.. :)

Bak yine tıkandım kaldım. Yazmaya bu kadar çok ara vermemeliydim.. Kelimeleri kendime böylesine küstürmemeliydim. Cümlelerin kendi başına hareket etmelerine izin vermeliydim belki de..

Şu anda; günlerdir öğretmenin verdiği şiiri su gibi ezberleyip, sınıfta tahtaya kalkmadan önce heyecandan kalbi pır pır atan çocuğun heyecanını yaşıyorum. Heyecanımı yenip, kafamdaki cümleleri sıraya koyabilirsem eğer neler neler anlatacağım..

Günler hiç bu kadar değişik, güzel, neşeli, yoğun, uykusuz ama bir o kadar da anlamlı olmamıştı. Yeni bir hayat başladı bizim için. Üç kişilik bir orduyuz artık..

Bebişim yakında 7 aylık olacak.. Onu anlatmaya kalkarsam eğer, virgüller isyan edip noktayı özleyecekler. Anneliği anlatmaya kalkarsam, ünlemler heyecandan düşüp bayılacaklar. O yüzden bu post sadece kızımın habercisi olsun. 

Ve binlerce kez şükürler olsun..